Bønesvar er så mangt

Luk 2,22-40

Tekst for søndag 2. februar 2014

Regnet plaska ned i dagevis og elvane gjekk over breddene. Men den fromme mannen stolte på Gud, så han brydde seg ikkje om flaumvarselet. I staden takka han Gud for løftet om frelse frå alt vondt. Sjølv ikkje med vatn innover golvet oppetter veggane svikta tilliten til Gud. Etter å ha sendt bergningsfolk i båt avgarde, trakk han opp i andre høgda og fortsatte å be. Og vatnet steig. Endå eit redningslag blei avvist, sjølv om han no måtte opp på taket for å komme unna vatnet. Mens han satt der, kom dei med eit helikopter. Men mannen sende dei vekk, for Gud skulle berge han. Så han heldt fram med å be til huset braut saman og han drukna. Dermed kom han til himmelen og møtte St. Peter i porten. -Kvifor berga de ikkje livet mitt, klaga han. St. Peter såg på mannen, rista lett på hovudet  og sa: Var ikkje flaumvarsel, to båtar og eit helikopter nok?

Bønesvara du treng kjem heller ikkje fiks ferdige,
men veks fram gjennom tru og tillit

Forteljinga ovanfor er ei skrøne og ein karikatur. Men som i alle gode karikaturar er hovudlinene lette å kjenne att sjølv om særtrekka er overdrivne. Vi ønskjer oss bønesvar som passar våre planar og forventingar, og endar opp med å ha augene stivt retta mot himmelen mens Gud ryddar vegen framfor føtene våre. Der står vi og lurar på kvifor det ikkje skjer noko. Lenge gjekk eg og venta på det store Kallet, den himmelske visjonen med englar, basunar og heilag overtyding. Det kom aldri. Men eg lærte å ta små steg i tru og tillit, og sidan telle opp stadfestingane eller justere kursen.

Løftet om ein kommande frelsar går som ein raud tråd gjennom heile det gamle testamentet. Det gjorde at Israel holdt ut og holdt saman. Det var dette løftet forbedarane Simeon og Anna som vi møter i teksten, levde for å sjå bli oppfylt. Dei var heldigvis opne for Guds måte å gjere ting på. Så mens andre venta ein hærførar og ventar framleis, såg dei frelasaren komme i det nyfødde barnet til Josef og Maria. Bønesvara du treng kjem heller ikkje fiks ferdige, men veks fram gjennom tru og tillit. Så hvis du synes det er smått det Gud har gitt deg, så  fatt mot. Det er fordi han har tru på deg.

God helg, og Guds signing

---

Opphaveleg skriven for og publisert i Firda fredag 31. januar 2014

Skaparverket tek ikkje helgefri

Lukas 13,10-17

Tekst for søndag 17. november 2013

Då eg studerte i Trondheim var det ein kiosk som gjekk under navnet “kirkens nødhjelp’. Det var fordi innehavaren var adventist. På søndag føremiddag var han ferdig med helga og opna luka si. Der kunne stressa forsamlingsvertar supplere kaffe, saft og småkaker til kyrkjekaffien. Også politi, helsepersonell og brannvakt må vere på jobb på søndagane, saman med andre som sørger for at hjula framleis går rundt når resten kjem på jobb igjen. Likevel er søndagsopne butikkar eit tema som vekker sterke kjensler. Ikkje berre mellom arbeidsgjevarar og arbeidstakarar, men óg hos dei som meiner at norsk lov framleis skal halde kviledagen heilag.

Farisárane og dei skriftlærde som kritiserte Jesus blir framstilte som mørkemenn. Men eigentleg var dei berre ei from vekkingsrørsle som ville at «skrift og vedkjenning» skulle avspeglast i samfunnet. Sildepresten Claus Frimann i Nordfjord (1746–1829) var óg ein mørkemann, sjølv for si tid. Men om det var teksten denne søndagen, der Jesus helbreder ei kvinne på sabbaten, han hadde i tankane då han sendte folk i båtane fordi en sildestim fylte vågen midt i preiketida, veit eg ikkje. Likevel var «Hvad Gud har sjenket oss, må vi ikke nøle med at høste» orda han skal ha brukt. Det er når vi går frå å rettleie oss sjølv og våre, til å bli kontrollerande vaktbikkjer som gløymer kva ‘reglane’ skulle vere godt for, at Jesus viser oss til rette.

Vi treng kviledagar. Det har vore gjort mange forsøk på å endre kalender og klokke for å få ei enklare tidsrekning. Men det har skaparordninga, óg kjend som biologi, så langt slått tilbake. Dei sju dagane i veka og tjuefire timane i døgnet stikk djupare enn nokon internasjonale konvensjonar. Vi treng lovar og reglar som regulerar arbeidstid og arbeidsoppgåver slik at ikkje berre dei som er i posisjon til å forhandle får den tida til ro og kvile som alle treng. Men Gud er ikkje byråkrat. Han kviler ikkje på laurbæra, og ber ikkje den som treng han om å sette seg på liste og komme att i kyrkjetida.

God helg og Guds signing!

---

Opphaveleg skrive for Firda og publisert der fredag 15. november 2013

Ingen dans på roser

Matteus, 11, 16-19
Tekst for søndag 08.09.2013

-Til lags åt alle kan ingen gjera, skreiv Ivar Aasen. Vi har nett feira jubileum for han, og det er takk vere han at eg som til dagleg brukar bokmål sit og skriv ettertankar til Firda på nynorsk. Dette til trass for at eg proklamerte høgt og tydeleg til norsklæraren på vidaregånde skule at etter norskeksamen skulle eg aldri meir skrive ein stil, i alle høve ikkje på nynorsk. Så lite veit ein om framtida når ein er nitten år og kjenner seg trøytt på skulesaker. Eg veit ikkje kor sterkt Aasen står når det gjeld yngre generasjonar, men dilemmaet han skreiv om er framleis aktuelt. Diktet har femten vers, og alle er verdt å lese.

Kanskje kjenner dei unge dette som Catch 22, -Damned if you do, damned if you don’t. Du sit i klemma, samme kva du gjer. Dei som ikkje likar deg vil alltid finne noko å sette fingeren på. Dette er ikkje minst synleg i valkampen no inn mot stortingsvalet. Dei lovnadene eg synest  best om, sjølv om dei enn er for små og kjem for seint, meiner andre er totalt bortkasta og visar manglande evne til prioritering. I debattane på radio og TV blir parti- og listetoppane grille både på det som står i partiprogramma og like mykje på det som ikkje står der. Men dei skal ikkje klage på vinklinga i media. Når dei slepp til med eigen mikrofon, er dei raske med å grille kvarandre.

Men om den politiske kjeklinga kan vere påtrengjande og masete mens valkampen pågår, er det likevel bra at vi har folk som engasjerar seg sjølv om dei stiller seg lageleg til for hogg. Jesus var óg engasjert. I preiketeksten på søndag sukkar han over kor vrient det kan vere å nå inn til folk. Han gjorde mykje av det døyparen Johannes blei kritisert for at han ikkje gjorde. Likevel sto ikkje jubelen i taket. No var det heilt andre ømme tær som følte seg trakka på. Eg er redd for at mine tankar om kva Gud bør gjere eller ikkje óg er ein smule nærsynte og sjølvmotseiande. Sjølvsagt vil eg at ha han på mitt lag. Men endå meir  er eg djupt takknemleg for at Han, trass alt, vil ha meg på sitt.

God helg og Guds signing!

---

Opphaveleg skrive for Firda og publisert der fredag 6. september 2013