Til ettertanke, 6. søndag e. påske 28. april 2013
Preiketekst: Johannes 17,6–11
Alle ønsker seg eit godt ettermæle. Det er ikkje lett, for ikkje noko held seg så lenge som eit dårleg rykte. Er du riktig uheldig, går det ikkje berre ut over deg sjølv, men óg dei du er glade i, arbeidsplassen eller til og med heimstaden din. Vi blir gåande som ein slags ambassadørar for alt vi engasjerer oss i. Eit namn er altså ikkje berre ein merkelapp for å kunne skilje Per frå Ola når vi snakkar om dei. Det er alt du veit og kjenner til om nokon. Eit ansikt, eit namn og eit omdøme som omverda plukkar opp og legg seg på minne, på godt og vondt.
Etter det forferdelege bombeåtaket mot løparar og tilskodarer i Boston fekk ein ambassadør det frykteleg travelt. På Facebook og Twitter forveksla den jamne amerikanaren Tsjetsjenia som dei mistenkte gjerningsmennene kom frå, med Tsjekkia. Difor måtte den tjekkiske ambassadøren rykke ut i media for å oppklare den uheldige samanblandinga. Som ambassadør var jobben hans å vere eit ansikt og eit namn for heimlandet, og rykke ut mot øydeleggjande misforståingar. Samstundes skal han hjelpe leiinga i heimlandet å forstå viktige hendingar i landet han er utsendt til. Ambassadørar har ansvar i to retningar.
Preiketeksten på søndag er ein del av avskjedstalen Jesus held til disiplane. Her oppsumerar han kva oppdrag han har hatt og korleis han har søkt å løyse det. Han har gitt Gud eit ansikt, -openberra hans namn, og vist oss ein sann Gud i levande live slik ein god ambassadør skal gjere. Men han stoppar ikkje der. Han går lenger og forpliktar seg andre vegen óg. Etter at han sto oppfrå dei døde vende ambassadøren heim, og har gitt oss menneske eit ansikt og eit namn i Himmelen. Gud veit korleis det er å vere menneske. Vi er kjent, og elska!
God helg, og Guds signing!
Opprinneleg skriven for avisa Firda og publisert der fredag 26. april 2013
26 april 2013
Abonner på:
Innlegg (Atom)